Unseen Darkness
The human-animals: Waking up from a deep sleep
An introduction on The catalogue of Naghmeh Jahani’s photo art exhibition titled Unseen Darkness at Shokooh art gallery,2 -15 May2013
The embodiment of animals in the human’s notion and giving a comprehensive archetype of that, is probably the most common attempt the Art world has made to give an eloquent image of myths. Definitely the most important reason for this historical will is to put the emphasis on this point that the relations between humans and animals are far beyond the mere coexistence. Whether we consider the man as the most mature animal, or seek for animal disposition in his unconsciousness, or even deliberately, according to genetic data, try to compose the humans and animals’ characteristics and consequently create new super-creatures.
From the archaic mythological characters in Iran, Greece, China and Egypt civilizations, to the science- fiction stories and movies in which they tend to fabricate a universe in the future, analyzing the animal disposition of humans or the human treatment of animals, has been a place for emerging the most fabulous contingencies. The humans who have regained the animal savagery or power in themselves, or on the contrary, the animals who are paradoxically tactful and amiable! Or more complicated, human- animals whose interwoven natures are internally encrypted.
It seems that we should consider Naqmeh Jahani’s photo-art in the project “The Unseen Darkness” along such historical tradition. In her precisely manipulated images, the artist stitches the morphological features of animals to her face in order to reach an aesthetic assimilation of animal instincts in a human realm; the images which each of them vivifies the presence of a different animal. This insist on typological diversity of animals with divergent characters, refers us to the unconsciousness of a mind who’s going to reveal the complexities and incongruity of its womanlike identity, as the ultimate and existential essence of their creator still remains unrevealed to us: A human trying to tame her innate and natural instincts; a somnambulist who’s overhanging her repressed hopes and aspirations by the sense of her dreams; or simply, a novelty seeker artist who presents an appealing image of her fantasies with an acceptable proficiency on the medium of photography.
Mehdi Moghimnejad
انسان-حیوان ها: برخواستن از یک خواب عمیق
مقدمه ای بر نمایشگاه فتوآرت نغمه جهانی در گالری شکوه با عنوان تاریکی نادیده|۲-۱۵ می ۲۰۱۳
نمادینه شدن تصور انسان از حیوانات و بدست دادن کهن الگویی فراگیر از آن شاید آشناترین تلاشی است که دنیای هنر در تحقق تصویری روشن از اسطوره ها بدست داده است. بی تردید، بااهمیت ترین دلیل این تمنای تاریخی تأکید بر این نکته است که مناسبات میان انسان و حیوان از مفهوم همزیستی بارها فراتر می رود. چه انسان را تکامل یافته ترین شکل حیوان ها بپنداریم؛ چه در ناخودآگاه او به دنبال سرشتی حیوانی برآییم؛ و چه آنکه از سر تعمد برمبنای داده های ژنتیکی به فکر تلفیق شاخصه های انسانی و حیوانی و در نتیجه خلق ابر موجوداتی تازه بیافتیم.
از باستانی ترین کاراکترهای اسطوره ای تمدن های ایران و یونان و چین و مصر تا فیلم ها و داستان های علمی تخیلی که برساختن جهانی در آینده را فرض کرده اند، واکاوی خوی حیوانی انسان ها یا منش انسانی حیوان ها محل بروز خیال ورزانه ترین احتمالات بوده است. انسان هایی که توحش یا اقتداری حیوانی را درخود بازیافته اند و یا بالعکس، حیواناتی که برخلاف تصور، از تدبیر و عطوفت انسانی برخوردارند! و در سطحی پیچیده تر، انسان-حیواناتی که درآمیختگی ذات آنها به گونه ای درونی رمزگذاری شده است!
به نظر می رسد، آثار نغمه جهانی در مجموعه فتوآرت تاریکی نادیده را باید در امتداد چنین سنت تاریخی ای به حساب آورد. هنرمند در عکس های به دقت دستکاری شده خود عناصر ریخت شناسانه ی حیوانات را بر چهره ی خود پیوند می زند تا بدین ترتیب به تلفیقی زیبایی شناسانه از نمود غرایز حیوانی در ساحتی انسانی برآید. عکس هایی که هر یک حضور حیوانی متفاوت را زنده می کنند. همین اصرار بر تنوع گونه شناختی حیواناتی با کاراکترهای دور از هم ما را به ناخودآگاه ذهنی ارجاع می دهد که گویا می خواهد پیچیدگی ها و ناسازه های هویت زنانه ی خود را بر ملا کند در همان حال که گوهره ی وجودی و نهایی خالق آثار بر ما پنهان می ماند: انسانی درصدد رام کردن غرایز فطری و طبیعی خویش؛ یا خواب زده ای که بنا بر منطق خواب ها، بازمانده ی امیال و آمالی واپس خورده را فرافکنی می کند؛ و یا به سادگی، هنرمندی نوجو که با تسلطی قابل قبول بر رسانه ی عکاسی تصوری جذاب از تخیلاتش را بر ما می نمایاند!
مهدی مقیم نژاد